Kinderloos (3) – (v)rouwen

Waar ik door ‘mijn theekopje’ ineens beter bij mijn verdriet kon, deden we tijdens de familieopstelling nog een ontdekking. En dat was Marco’s antwoord op Hylkes vraag hoe híj over nog een kind dacht. Ook Marco kwam eerst met allerlei rationele argumenten.

Na stevig doorvragen bleek hij echter een heel harde ‘nee’ te voelen bij nog een kind. Twee was genoeg. Een ontzettend moeilijk antwoord, omdat hij wist dat hij daarmee ook ‘nee’ zei tegen een belangrijk stukje van mij. En ja, dat deed pijn.

Maar, dit was wél wat het was. Puur. Hier moesten we het samen mee doen.

En dat hebben we gedaan.

In de periode die volgde hebben we veel gepraat. En kon ik mijn verdriet beter toelaten. Ik had er ook de gelegenheid voor; in die tijd had ik (niet toevallig?) wat minder werk.

Het lastigst vond ik eigenlijk mijn gevoel dat mijn vrouw-zijn niet zou worden benut. Ik had altijd geleefd met het idee dat kinderen je gegeven zijn, of níet. En ik was (ben nog steeds) niet iemand die continu rondloopt met rammelende eierstokken, om het zo maar even te noemen. Maar toen de deur voor kinderen krijgen definitief dicht was gegaan, deed dat pijn.

Ik denk dat vrouwen op de wereld zijn gezet om kinderen te krijgen. Niet dat het móet – helemaal niet. Maar alleen wíj hebben het lijf gekregen om kinderen te dragen en te baren. En met die dichte deur voelde het alsof mijn vrouw-zijn werd ontkend.

Die (na)zomer van 2010 viel er een Happinez in de bus waarin een artikel stond van Kris Touber: ‘De wijsheid van je onderbuik’. Dat artikel begon met de zin “In een vrouwenbuik groeien niet alleen baby’s, maar ook inzichten, plannen en ideeën. ” Het is een plek waar – naast baby’s – “ook relaties, carrières, romans, inzichten en ander artistiek werk” tot stand komen.

Precies op het goeie moment. Hier stond zwart op wit dat ik de wijsheid van mijn vrouwenbuik wel degelijk benutte. Het gebied rond het tweede chakra (je onderbuik) is namelijk “letterlijk en figuurlijk een creatieve ruimte – een báármoeder”.

Met dit inzicht kon ik weer een nieuwe fase in met mijn verdriet. Ik kon weer dankbaar zijn voor mijn “wijze onderbuik als een geschenk van inspiratie en inzicht”. Mede met dank aan Kris Touber en Happinez.