Zaterdag 14 april jl. was ik op de stiefmoederdag. Achteraf hoorde ik dat die dag ook (soort van) officieel was bestempeld als Stiefmoederdag – de tegenhanger voor Moederdag? Wist ik niet.
Ik wist wel van het bestaan van deze – en ook een andere stichting – af; organisaties die zich bezighouden met het stiefmoederschap enzo. Had nooit de behoefte om naar zo’n landelijke dag te gaan. Tot ik dit jaar dacht “misschien ga ik toch eens kijken wat dat is” én ik via social media uitgenodigd werd door Olga Leever (@schrijf_ster op Twitter). Onder het mom van ‘het kan geen kwaad eens te gaan kijken’, reed ik dus – voor een zaterdag retevroeg – richting Houten.
Eenmaal aangekomen moest ik even iets overwinnen. Het was in een school; zo’n gebouw dat in het weekend desolaat aanvoelt, zonder ziel. Met stinkende toiletten. Ik vond het ook enigszins overweldigend dat er allemaal stiefmoeders waren (duh!). Geen stiefvaders, en geen uitsluitend biologische vaders en moeders. Ja, natuurlijk wel biologische moeders, maar die hadden dan zonder uitzondering óók stiefkinders. Daarvoor waren ze daar. Eén grote praatgroep.
Ik vroeg me heel even af wat me had bezield om te gaan en haakte maar aan bij een willekeurig tafeltje met dames. Die allemaal ‘professional’ op hun badge hadden staan. Wat was ík dan? Een non-professional stiefmoeder?
Er bleek echter ook een programma te lopen voor mensen die zich professioneel bezighouden met stiefmoeders(chap). Ik zeg het je: een groeimarkt.
Na de opening van Renate Dorrestein, die vorig jaar het boek ‘De stiefmoeder’ uitbracht, voelde ik me al wat beter. Renate vertelde met haar onderkoelde humor wat anekdotes en las passages voor uit het boek. En ja, ik moet toegeven: héél herkenbaar allemaal. Toch prettig om te weten dat andere stiefmoeders óók met hun positie worstelen.
Want dat mag ik toch wel de conclusie van deze voor mij eerste stiefmoederdag noemen: het is voor elke stiefmoeder lastig haar positie te bepalen. En: jij – als stiefmoeder – bent nooit echt helemaal onderdeel van het gezin.
Daar ga ik eens goed op kauwen de komende tijd.
Cuny's Blogumns 
lastig ja. hoewel het me steeds beter afgaat. het ‘wennen’ is eraf. en ik besef me dat het ook lastig is voor de ‘stief’ kinderen. ik haat het woord ‘stief’ trouwens. als ik over m’n ‘aanhangsel’ spreek zeg ik ‘ik heb een cadeaukind.’ ik heb er een kind cadeau bij gekregen. …
Ook een mooi woord. Ik zeg vaak ‘bonus’. Volgens Renate Dorrestein is ‘stief’ toch de beste omschrijving. Een prachtig cadeau, maar het blijft een cadeau in bruikleen… 😉