Brieven aan Healey (1) – op slag verliefd

Lieve Healey,

Bijna 13 jaar geleden kwam je in mijn leven. En bijna twee jaar geleden vertrok je weer. In 2000 was ik intens gelukkig dat je kwam en in 2011 was ik immens verdrietig. Dat je er was, kwam toch nog onverwacht en je vertrek was ook behoorlijk onaangekondigd…

Toen ik er eind 1999, na een relatie van bijna 12 jaar, weer alleen voor kwam te staan, bloeide ik langzaam op. Ik had jarenlang stilgestaan. Ik was erg verdrietig dat ik Willempje – mijn hondje toen – moest achterlaten. Na een paar mislukte pogingen tot gedeeld ‘ouderschap’ over Willem, die vooral voor haar heel verwarrend bleken te zijn, scheurde ik me los van haar.

Maar na een half jaar miste ik iets. Een lief wezentje om me heen, dat er altijd is en altijd blij is je weer te zien. En ik ging op zoek. In overleg met mijn ouders, want single en fulltime werken is geen goede combinatie voor het opvoeden en grootbrengen van een puppy. Zij vonden het een goed idee dat er weer een hond in mijn leven zou komen en ze waren bereid de pup (overdag) mee op te voeden.

Ik wilde weer eenzelfde soort als Willempje – hoewel ik nooit helemaal zeker ben geweest dat ze een zuivere Parson Jack Russell was. Ze leek soms wel deels een hazewindje.

Ik ging op zoek via de Jack Russell club. En vond een fokker in Rotterdam.
In een bizar klein flatje had hij katten, vogels en honden. De kennels waren in de kelder. Hoe klein en vol beesten het appartementje ook, de man had hart voor zijn dieren. Ik had er een goed gevoel bij.
En natuurlijk smolt ik bij het zien van de pups. Ik had er direct één op het oog: een geheel witte met een zwarte vlek rond zijn ene oog. Wat een schatje! Alleen, in verband met mijn werk kon ik niet direct vrij nemen en moest ik je broertje of zusje aan me voorbij laten gaan. Het moest kennelijk zo zijn, want nadat ik had afgesproken met de fokker dat ik een volgend nestje zou afwachten, belde hij me na een week of wat. Hij had jou gehouden omdat je zo prachtig was en omdat hij met jou de bloedlijn wilde voortzetten. Maar, je oortjes stonden iets te ver ‘open’ en dat wordt in hondenfokland gezien als een minpuntje. Hij had dus ineens een hondje over. En er waren ook nog twee nichtjes van je. Ik kon dus kiezen.

Maar van kiezen was geen sprake. Je kwam als eerste op me af en ik was meteen verliefd.
Ik nam je mee naar huis toen je tien weken was. En had, toch nog onverwacht dus, een hondje; eindelijk! Je paste op de handpalm van Maud, die mee ging om je op te halen. Door te zijn wie je was, heb je Maud over haar angst voor honden heen geholpen. Lieverd!

Het was het begin van een heel mooie tijd samen.