De dominee uit de gemeente waar mijn vader en moeder naar de kerk gaan, Egbert Brink, komt regelmatig langs. Mooi hoe hij passages uit de Bijbel voorleest en gesprekken aangaat met ons. Heel fijn om zo houvast te mogen krijgen. Wat een bijzondere man en wat fijn dat juist hij ons begeleidt. Hij oordeelt niet. Niet over de ‘hoekigheid’ die papa regelmatig kenmerkt (rechtdoorzee en vaak behoorlijk zwart/wit). Maar ook niet over het feit dat ik allang niet meer in de kerk kom – hoewel ik nog steeds geloof. Egbert gooit mijn familie, en zeker mij, een lijntje toe.
Dat zijn mooie momenten.
Een ander moment – ook één die voortkomt uit het diepe geloof dat mijn ouders hebben – dat ik me herinner is ronduit romantisch.
Mijn moeder staat voorover gebogen bij het bed van mijn vader. Ik zit op het andere bed, in de hoek achter ze. Ze pakt papa bij de schouders en brengt haar gezicht vlakbij dat van hem en zegt: “Oh lieverd, je gaat gewoon naar Hem toe, hoe mooi is dat! Ik wou dat ik even mee kon om te kijken hoe het daar is.”
Het ontroert me tot in het diepst van mijn ziel.
Cuny's Blogumns 